అమ్మా!

అమ్మా !

ఒంటి చేసి మింటి కెగసిన

నిన్నేమని యందును

నిదుర రాని నాకన్నులు,

నీకై నిరీక్షించే ఈ కన్నులు,

నీకై వీక్షించే యీ కనుదోయి,

కనురెప్పలు వాల నీయదదేమో

నామదిలో మెదిలే నీ తలపులతో

నా హృది తలుపులు మూతపడవే !

మూడు దశాబ్దాల కాలం ముగింపుకొస్తోంది

మన భౌతికమైన వియోగం – కానీ

అది మానసికంగా మహత్తర సంయోగం

తెల్లవారి నీ గురించిన వూహలతోనే

ప్రారంభం అనటానికీ లేదు

దానికి తుది ఉంటేగా

అన్నిటా నువ్వు అంతటా నువ్వే

నిరంతరం నీ స్మరణే

నా గుండెలోతుల్లో మారు మ్రోగుతోంది

నువ్వు నాకందించిన, అందిస్తున్న

అనుభూతులే నీ ధ్యాసగా

అదే ధ్యానంగా

నా వూహలకే అందని రీతిలో

నీతో పంచుకున్న అనుభూతులు

నా హృది గదిలో నిక్షిప్తమయినాయి

నామం అనే ఇటుకలతో హృదిలో

గుడి కట్టమని ఉద్బోధించావు కదా

అదే నిజమయింది – సత్యం

నా యెదలో ఆలయం నిర్మితమయింది

నీ రూపమే ప్రతిష్ఠితమైంది

పూజా సుమాలు లేని అర్చన

నియమ నిబంధనలు లేని అర్చన

ఆవేదనే – నివేదన

మనసే హరతిగా మంత్రపుష్పంగా

వెలుగొందుతున్నదామూర్తి

నీ ఆలోచనల చుట్టూ

పరిభ్రమించటమే

ప్రదక్షిణలు, షోడశోపచారాలూను