18.6.2012 ఉదయం మెడిటేషన్ చేద్దామని బుద్ధి పుట్టింది. చేద్దాం అని ప్రారంభించాను. మనస్సు ఎంతసేపటికి శూన్యం మీదకు అనగా నిరాకారం మీదకు వెళ్ళటం ప్రారంభించింది. మనస్సు ఎందుకో నిరాకారం అన్నా నిశ్శబ్ధమన్నా ఎక్కువ కోరుతున్నది. అందులోనే ఎక్కువ హాయిని పొందుతున్నది. గాఢనిద్రపోయి లేచిన తరువాత హాయిని పొందామని అనుభూతి ఎటువంటిదో అలాంటిదే ఇదీను. హాయిని పొందేదేది. నిద్రపోయేదేది? హాయిని పొందేది “నేనే” నిద్రపోయేది “నేను” కాదు. కారణం “నేను” నిద్రపోతే హాయి తెలియదు నాకు. కనుక నిశ్శబ్దమన్నా నిరాకారమన్నా నేను ఎందుకు హాయి పొందుతున్నాను అని ఆలోచిస్తే నేను పరిమితమైన అమ్మను కళ్ళార్పకుండా చూచినప్పుడు చూడగా చూడగా నేను దర్శించింది శూన్యాన్ని లేక అమ్మ అపరిమితమైన నిరాకారాన్ని. పరిమితమైన అమ్మే సర్వవ్యాప్తమైన నిరాకారమైన అమ్మగా నాకు సాక్షాత్కరించింది. ఇది అమ్మే ధృవపరిచింది. కనుక నిరాకారాన్ని చూచినప్పుడు హాయిని పొందడానికి ఆస్కారమున్నది. అట్లాగే ఏకాక్షరమైన “ఓమ్”ను పలుకగా పలుకగా ఆ శబ్దము నిశ్శబ్దములోనే అంతమౌతున్నది. కనుక శబ్దము బ్రహ్మమే. నిశ్శబ్దము బ్రహ్మమే. ఆకారం బ్రహ్మమే నిరాకారం బ్రహ్మమే. కనుకనే నేను మెడిటేషన్ చేసేటప్పుడు నేను పొందిన హాయి అదే కావచ్చును. కనుకనే “రాజు” తన అనుభవసారంలో-
“చూచుట నీవుగా – వినుటయే నీవుగా
చూడచూడగ కనపడే శూన్యమీవుగా
వినగ వినగ వినెడి నిశ్శబ్దమీవుగా
శూన్యమౌ నిశ్శబ్దమందుండు శబ్దమును
నీ మనోహరమైన చిరునవ్వుగా విని
ఆ ఒక్క క్షణమైన చాలు”