అమ్మ ప్రత్యక్ష సన్నిధిలో గాయత్రీ యాగం

‘చేయునది అమ్మ తానే

చేయించునదియును తానె; చిత్రం బిదియే:

ధ్యేయంబగు దేవతయై

గాయత్రియగుచు నొసగును జ్ఞానం బెపుడున్.’ ఆచార్య మల్లాప్రగడ

శ్రీ కేశవశర్మ అన్నయ్యకు (అందరికీ కేశవ్ అన్నయ్యగా పరిచయం) అమ్మతో, సంస్థతో విశేషమైన అనుబంధం ఉండేది. సంస్థ ప్రారంభదశ నుండి అభివృద్ధికోసం ఎంతో కష్టపడిన వ్యక్తి. ఏదైనా పని చేపట్టితే అది ఎంత కష్టతరమైనది అయినా దాని అంతు చూడాల్సిందే. మనకంటూ ఒక వ్యవస్థ ఉండాలని అనేక అధ్యాత్మిక సంస్థలను సందర్శించి వాటి విధానాలను గమనించి మనకు వర్తించే రాజ్యాంగం (Constitution) రూపొందించి శ్రీవిశ్వజననీ పరిషత్ ఆవిర్భావానికి ప్రధాన పాత్ర వహించిన మహనీయుడు.

అమ్మ అపారమైన కృప వల్ల జిల్లెళ్ళమూడిలో గాయత్రీ యాగం జరిగిన సందర్భంలో మొదటి నుంచి నేను అక్కడ ఉండటంవలన నా అనుభవం మీతో పంచుకొంటున్నాను.

శ్రీ కేశవ అన్నయ్యకు జిల్లెళ్ళమూడిలో చండీయాగం చేయాలని ప్రబలమైన కోరిక కలిగింది. మిగిలిన సభ్యులందరూ అంత సుముఖత చూపించలేదు. కొన్ని నెలల పాటు తర్జనభర్జనలు జరిగాయి. అమ్మ “నేను ఏది వేయవలసివచ్చినా గాడిపొయ్యిలోనే వేస్తాను” అని ఒకసారి, “ఆ నెయ్యేదో బంతిలో (భోజనాలలో) వేస్తే నాకు ఇష్టం” అని ఒకసారి అన్నది. అయినా కేశవ్ అన్నయ్య పట్టు వదలలేదు. రోజులు గడుస్తున్నాయి.

ఒకరోజు అమ్మ గదిలో మేమందరం ఉండగా ఈ విషయం పై మళ్ళీ చర్చలు మొదలయ్యాయి. చాలాసేపు అయిన తరువాత అమ్మ రామకృష్ణ అన్నయ్యవేపు తిరిగి తన చూపుడు వేలుతో కేశవ్ అన్నయ్య ను చూపిస్తూ “వీడు యాగం యాగం అని యాగీ చేస్తున్నాడు కదా, సరే కానివ్వండి.” అని అంది. అలా పలికిందే కానీ అప్పుడు అమ్మ కళ్ళల్లో వాత్సల్యం ప్రస్ఫుటంగా కనిపించింది. అమ్మ మాటకు తిరుగు ఏమి ఉంటుంది? ఇక యాగం ఎలా ఎప్పుడు చేయాలనే ప్లాన్ మొదలయింది.

పెద్దలందరితో సంప్రదింపులు ప్రారంభం అయ్యాయి. కొన్ని రోజుల తరువాత బ్రహ్మశ్రీ మల్లాప్రగడ శ్రీ రంగారావు గారు జిల్లెళ్ళమూడి వచ్చి ‘చండీయాగం కన్నా ముందు గాయత్రీ యాగం చేస్తే మంచిది అమ్మా’ అని సూచించారు. ఆ విధంగా గాయత్రీ యాగమే చెయ్యాలని నిర్ణయించారు. అందరూ 40 రోజులు దీక్షగా గాయత్రీ మంత్రజపం చేసి ఆ సంఖ్యను ఆఫీసుకి తెలియజేయాలని చెప్పడం జరిగింది.

మరునాడు నేను దర్శనానికి వెళ్ళినప్పుడు అమ్మ నాతో “నాన్నా, మనకి వంద – నూటయాభై తులసి మాలలు అవసరం అవుతాయి. నువ్వు తీసుకుని రా.” అని చెప్పింది. ఇవి ఎక్కడ దొరుకుతాయో, పైగా అన్ని ఒకేసారి దొరుకుతాయా, నాకేమీ తెలియదే అని నా మనసులో అనుకుంటూ ఉండగానే అమ్మ “కింద తిరుపతిలో దొరుకుతాయేమో చూడు. నాన్నా!” అని hint ఇచ్చింది.

నేను తిరుపతి వెళ్లి గోవిందరాజ స్వామి ఆలయం దగ్గర ఉన్న దుకాణాలన్నీ తిరిగి అసలు తయారుచేసే వారెవరో కనుక్కొని 150 మాలలకి అర్డర్ ఇచ్చాను. అవి తయారు అవగానే తీసుకుని జిల్లెళ్ళమూడి చేరాను.

అమ్మరి అవి చూపించగానే ఆ మాలల్ని గుత్తులు గుత్తులుగా ఒక చేత్తో ఎత్తి పట్టుకుని వాటి వేపు తదేకంగా చూస్తూ (ఇందులో మనకు అర్ధంకాని విశేషం ఏముందో మరి), “చాలా బాగున్నాయి, బాగా చేయించావు” అని అన్నది.

ఇక దీక్షా స్వీకార కార్యక్రమంగా ప్రతి ఒక్కరూ, ఆడా, మగా తేడా లేకుండా అమ్మ దగ్గరకు వెళ్తే అమ్మ బొట్టుపెట్టి మాల మెడలో వేసింది. ఆ కార్యక్రమం జరుగుతున్నంత సేపూ నేనూ కేశవ్ అన్నయ్య అమ్మ సమక్షంలోనే ఉన్నాము. అందరూ వెళ్లిపోయిన తరువాత కేశవ్ అన్నయ్య ఉన్నట్టుండి ఒక్కసారి ‘అమ్మా’ అని పెద్ద కేక పెట్టి, వెక్కి వెక్కి ఏడుస్తూ అమ్మ పాదాలపై పడి నమస్కారం చేసుకొని వెళ్లిపోయాడు. ఇదంతా క్షణాల్లో జరిగిపోయింది. అకస్మాత్తుగా అంత పెద్ద కేక విన్న నేను అదురుకొని అన్నయ్యకు ఏమయిందో అని భయపడ్డాను. ఇది గమనించిన అమ్మ నాతో “భయపడకు. ఏం కాలేదు” అని అన్నయ్య వెళ్లిన వైపు తన చూపుడు వేలుతో చూపిస్తూ “భక్తిలో వాడి తరువాతే ఎవరైనా” అని అన్నది. అంత గొప్ప మాట అమ్మచేత అనిపించుకో గలిగాడంటే అయన ఎంత మహానుభావుడో అని నాకు అనిపించింది.

అ తెచ్చిన 150 మాలలు సరిపోక మళ్లీ 150 మాలలు అమ్మ నానే తెప్పించింది. ఎంతో మంది దీక్షాపరులు శ్రద్ధతో గాయత్రీ జపం మొదలు పెట్టారు.

నిర్ణయం అయిన రోజు యాగం నిర్వహించడానికి ప్రఖ్యాతులయిన పండితులు కొంతమంది జిల్లెళ్ళమూడి వచ్చారు. సాయంకాలం అమ్మ డాబాపై కూర్చొని ఉండగా వీరందరూ అమ్మ దగ్గర సమావేశం అయ్యారు. కొంతసేపు చర్చ జరిగిన తరువాత అందులో ఒకరు “అమ్మా! గాయత్రీ మంత్రం కేవలం మగవాళ్ళకే కదా! మరి ఇక్కడ ఆడవాళ్ల చేత కూడా చేయిస్తారని విన్నాము. అలా అయితే…” అని ఇంకా ఏదో చెప్పబోతూంటే అమ్మ “ఇక్కడ అసక్తే అర్హత నాన్నా! ఎవరైనా చేసుకోవచ్చు” అని చెప్పింది. ఇంకొక ఆయన ధైర్యం చేసి ‘గాయత్రీ మంత్రం కేవలం బ్రాహ్మణులకే కదా అమ్మా!’ అని తన నమ్మకాన్ని వ్యక్తపరిచారు. వెంటనే అమ్మ కొంచెం గంభీరమైన కంఠధ్వనితో అందరివైపూ తన చూపుడు వేలు తిప్పుతూ “మీలో ఎవడురా బ్రాహ్మడు? అసలు బ్రాహ్మడంటే ఎవరు?” అని ప్రశ్నించింది. ఊహించని ఈ పరిణామానికి వారందరూ ఖంగుతిని స్తబ్ధులయి ఏమీ జవాబు చెప్పలేకపోయారు. మళ్లీ అమ్మయే “బ్రహ్మత్వాన్ని తెలియగోరి తపనపడేవాడే బ్రాహ్మడు” అని నిర్వచనం పలికింది.

ఇంతలో విదేశాల నుంచి వచ్చి జిల్లెళ్ళమూడిలో స్థిరపడ్డ టెర్రీ అనే సోదరుడు అమ్మ దగ్గరకు వచ్చి అమ్మచేత బొట్టు పెట్టించుకొని హైమాలయం వెళ్ళాలని వచ్చాడు. వారందరికీ అతన్ని చూపిస్తూ ” ఇతను దీక్ష తీసుకుని శ్రద్ధగా ఇంత జపం (అతను అప్పటి వరకూ చేసిన జపసంఖ్య ఆ సంఖ్య ఇప్పుడు నాకు గుర్తు లేదు) చేశాడు. ఇతను బ్రాహ్మడు కాదంటారా మీరు?” అని కొన్ని క్షణాలు అగి “విశ్వామిత్రుడికంటే ముందు గాయత్రీ మంత్రం లేదా? అజపా గాయత్రి గురించి ఎప్పడైనా విన్నారా? వేదాలలో ఏముందో చూశారా?” అని గణగణా ప్రశ్నలవర్షం కురిపించేసరికి నిరుత్తరులయ్యారు.

కొంచెం సేపు గడిచాక “మీలో ఎవరు వచ్చి యజ్ఞం చేయించాలనుకొంటున్నారో వారు రావచ్చు, ఎవరిష్టం వారిది” అని సమావేశం ముగించింది. దీక్షాపరులందరూ తమ జపసంఖ్యను మన ఆఫీసుకి తెలియపరచారు. 8.4.1984 నుంచి 12.4.1984, ఐదు రోజులు గాయత్రీ యాగం జరిగింది. ప్రధాన యజ్ఞకుండమే కాకుండా అందరూ హెూమం చేసుకొనేందుకు వీలుగా అనేక కుండాలు ఏర్పాటు చేశారు. ఇదంతా గమనించి మేము కూడా దీక్ష తీసుకోలేకపోయామే అని బాధపడుతున్న సోదర సోదరీమణులకు కూడా హెూమంలో పాల్గొనే అవకాశం కల్పించాలని మరికొన్ని హెూమకుండాలను ఏర్పాటు చేశారు. మరి విచక్షణ లేని వీక్షణ కదా అమ్మది!

పూర్ణాహుతి రోజు అమ్మ యాగశాలకు దర్శనం ఇవ్వడానికి వచ్చింది. అమ్మ సింహాసనం సర్వతోభద్ర మండపం దగ్గరగా క్రింద ఏర్పాటు చేశారు. అమ్మ రామకృష్ణ అన్నయ్యవైపు చూసి మండపం పైభాగం తన వేలుతో చూపించింది. వెంటనే అమ్మ సింహాసనం మండపం పైకి మార్చారు.

అమ్మ సర్వాలంకారశోభితయై, కిరీటం, త్రిశూలం ధరించి దివ్యతేజస్సుతో వెలిగిపోతుంటే చూడడానికి

రెండు కళ్ళూ చాలలేదంటే నమ్మండి!

ఆ రోజు అక్కడ ఉన్నవారి జన్మ ధన్యం అని నిస్సందేహంగా చెప్పవచ్చు.

యాగ ప్రక్రియలో ఏ దేవత గురించి హెూమం చేస్తారో ఆ దేవతను సర్వతోభద్రమండపం పైకి ఆవాహనం చేసి స్థాపనచేసి యాగం చేస్తారని పెద్దలు చెప్పగా విన్నాను. మరి అమ్మ సర్వతోభద్రమండపంపై సింహాసనం వేయించుకొని దర్శనం ఇచ్చిందంటే వేదమాత గాయత్రీ తానే అని చెప్పకనే చెప్పినట్లే కదా!

గాయత్రీ దేవి ఎలా ఉంటుందో నాకైతే తెలియదు కానీ అమ్మను ఈ విధంగా చూసిన తరువాత గాయత్రీ దేవి ఇలాగే ఉంటుందేమో అనే నమ్మకం కలిగింది.

పైన చెప్పిన పండితులలో కొంతమందికి అమ్మయందు గురి కుదిరి యాగం చేయించడానికి వస్తే మరికొందరు ఇక్కడ ఎలా జరుగుతుందో చూసిపోదామని వచ్చారు. యాగం అంతా ముగిసిన తరువాత వారందరూ అమ్మ గదిలోకి వచ్చి “అమ్మా! మేము ఎన్నో యాగాలు చూశాము. ఇక్కడ జరిగినంత అద్భుతంగా ఎక్కడా చూడలేదు” అని మనస్ఫూర్తిగా చెప్పి నమస్కారం చేశారు.

ఇదే అమ్మ మన మధ్యలో ఉండగా జిల్లెళ్ళమూడి చరిత్రలో జరిగిన మొట్టమొదటి హెూమం.

ఇలాంటిందే మరో సంఘటన: అమ్మ వత్రోత్సవాలు జరపడానికి సంస్థ నిర్ణయించింది. దీనికి ముందు జరిగిన విషయాలు నేను వేరుగా తెలియజేస్తాను.

ఉత్సవాలకు ఒక నెల ముందుగా అమ్మ నాతో “నాన్నా, ఉత్సవాలకి మనకు ఒక టన్ను చింతపండు అవసరం అవుతుంది. దాని సంగతి నువ్వు చూడు” అన్నది. నా గొంతులో పచ్చి వెలక్కాయ పడినట్టయింది. ఎందుకంటే అన్నపూర్ణాలయంలో రుచిగా సాంబార్ తినడమే కానీ చింతపండు గురించి నాకేం తెలుసు! ఈ పని ఎలా చెయ్యాలో అని అదుర్దా పడుతుండగా మరుక్షణంలోనే అమ్మ “చింతపండు పైన ఎర్రగా ఉండాలి, విప్పితే లోపల తెల్లగా ఉండాలి, గింజలు ఉండకూడదు. నోటిలో వేసుకొంటే చాలా పుల్లగా ఉండాలి” అని చెప్పింది. ఈ basic education అయిన తరువాత నా రెండవ సందేహం, ఎక్కడ దొరుకుతుంది, ఎక్కడకు వెళ్ళాలో అని అనుకొంటూ ఉండగానే మళ్ళీ అమ్మ “హిందుపూర్ అనే ఊరు ఉంది, అక్కడ బాగా దొరుకుతాయి.” అని చెప్పింది. అక్కడకు వెళ్లి ఆ మార్కెట్ యార్డులన్నీ తిరిగి అందులో పెద్ద పెద్ద వ్యాపారస్తులందరినీ కలసి రెండు మూడు విడతలుగా మొత్తం ఒక టన్ను చింతపండు పంపించగలిగాను.

ఉత్సవం అయిపోయిన పదిరోజుల తర్వాత నేను జిల్లెళ్ళమూడి వెళ్లినప్పుడు అమ్మ “చింతపందు చాలా బాగుంది నాన్నా! సాంబారు చాలా రుచిగా ఉందని అందరూ మెచ్చుకొన్నారు. ఇప్పటికే కాదు ప్రతి సంవత్సరం దీని సంగతి నువ్వు చూడు” అని అనడం నాకు ఎంతో సంతోషం వేసింది.

అలాగే చాలా సంవత్సరాలు ఆ సీజన్ వచ్చినప్పుడు నేను హిందుపూర్ వెళ్లి చింతపండు పంపించడం జరిగింది. ఆ వ్యాపారస్తులకు, యార్డుకు పండు తెచ్చే రైతులకు అమ్మ ఎన్నో అనుభవాలను ఇచ్చింది. గతంలో అవన్నీ నేను మన మాసపత్రికలో వ్రాసాను.

పై అనుభవాలలో నేను తెలుసుకున్నదేమిటంటే అమ్మ మనకు ఒక పని ఇచ్చి అది ఎలా, ఎక్కడ ఏ విధంగా చెయ్యాలో తనే విడమరిచి చెప్పి ఆ పని విజయవంతంగా చేయించుకుని మనపై పొగడ్తల వర్షం. కురిపిస్తుంది. అది అమ్మ వాత్సల్యం తప్ప మన ప్రతిభ ఏ మాత్రం కాదని, తన సేవకు (ఎంత చిన్నదైనా) మనకు ఒక అవకాశం ఇచ్చినందుకు మనం సదా కృతజ్ఞులమై ఉండి మరిన్ని సేవలు మనచే అమ్మ చేయించుకోవాలని మనసారా ప్రార్థించాలి.