“స్వతంత్రమైన మనః ప్రవృత్తి కలది, అలాంటి స్థితిని భక్తులకు ప్రసాదించేది శ్రీమాత. ఆమె ‘మనస్విని’. మనో వికారాలు లేని సచ్చిదానంద స్వరూపిణి.”…. భారతీవ్యాఖ్య.
అతి సామాన్యులమైన మన మనస్సు రకరకాలైన వికారాలకు ఆలవాలము. అంతేకాదు. చంచల స్వభావం కలది, మన మనస్సుపై ఇతరుల ప్రభావం కూడా ఎక్కువగా పనిచేస్తూ ఉంటుంది. అందువల్ల స్వతంత్రంగా అలోచించుకునే స్థితిలో మన మనస్సు ఉండదు. అందుచేత మనం అస్వతంత్రులం, మనందరి మనస్సులను శాసించగలిగిన స్వతంత్ర మైన మనః ప్రవృత్తి కల అమ్మవారు ‘మనస్విని’, అమ్మవారికి ఎలాంటి మనోవికారాలు ఉండవు. ఆమె నారాధించే సాధకులకు కూడా అలాంటి స్థితినే అనుగ్రహించే ఆ తల్లి “మనస్విని”.
“అమ్మ” – ‘మనస్విని, మనస్విని అయిన “అమ్మ” స్వతంత్రమైన మనః ప్రవృత్తి కలది. “అమ్మ” మనసును గురించి ఎంతో చక్కగా వివరించింది. “మనసూ మనిషి వేరుకాదు” అనీ, ” శరీరమూ, మనసూ విడదీసి లేవు” అనీ, “శరీరాన్ని విడిచిన మనస్సూ లేదు, మనస్సును విడిచిన శరీరమూ లేదు” అని ముందుగా మన మనస్సును గురించి మనకు వివరంగా తెలియచేసింది. “మనస్సు రూప మేదీ?” అని ప్రశ్నించి, రూపంలేని మనస్సు చేతనే మనం అన్ని రూపాలనూ గుర్తిస్తున్నామని, అన్ని విషయాలను గ్రహిస్తున్నామని మనకు స్పష్టం చేసింది. అంతేకాదు, “మనస్సే దైవం” అనీ, “మనస్సే వైకుంఠం” అనీ కూడా చెప్పి, మనకు వచ్చే “బాధ, సుఖం, కష్టం, నష్టం…. అన్నీ దేవుడే” అని కూడా విడమర్చి చెప్పింది.
‘మనస్విని” అయిన “అమ్మ”కు ఎలాంటి మనోవికారాలు లేవు. సుఖం, దుఃఖం, కష్టం, నష్టం లాంటి వేవీ “అమ్మ”కు సంతోషాన్ని కాని, బాధను కాని కలిగించవు.
పసిపాపగా ఉన్నప్పుడు కన్నతల్లి చనిపోతే, అందరూ దుఃఖిస్తూ ఉంటే “అమ్మ” ఆ సన్నివేశంతో తన కెలాంటి సంబంధం లేనట్లుగానే ఉన్నది. కన్నబిడ్డ మరణిస్తే. చేయవలసిన కార్యక్రమం అంతా చేసిన ‘మనస్విని’ మన “అమ్మ”. కట్టుకున్న భర్త ఆలయప్రవేశం చేసినపుడు కూడా చెక్కు చెదరని మనోధైర్యంతో ప్రవర్తించి, తన కర్తవ్యాన్ని నిర్వహించిన ‘మనస్విని’ మన “అమ్మ”.
“అమ్మ” కు కోపం, దుఃఖం, బాధ వంటి మనో వికారాలు లేవు. అయితే, మన కంటికి పొరలు కప్పడానికి “అమ్మ” వాటిని తాను అనుభవిస్తున్నట్లు అభినయిస్తుంది.
చిన్నపిల్లగా ఉన్నప్పుడే ‘నీ వెవ రమ్మాయివి?’ అనే ప్రశ్నకు “ఎప్పుడు ఎవరి దగ్గర ఉంటే వారి అమ్మాయిని” అని చెప్పిన “అమ్మ”ది … సర్వసంబంధాలకూ అతీతమైన అత్యున్నత స్థితి, ఈ వాక్యం లోని ప్రతి అక్షరమూ “అమ్మ” ప్రవర్తనలో ప్రతి క్షణమూ ప్రకటితమైనదే. అందుకే “నా భావమే నామాట” అని చెప్పటంతో ఆగక, “నేను ఏం చెప్పినా నా అనుభవంలోంచే చెబుతాను.” అని స్పష్టం చేసింది.
“అందరి అమ్మ” గా సుప్రతిష్టిత అయిన తరువాత కూడా మన అందరిపట్ల “అమ్మ” చూపించిన వాత్సల్యం సమానంగా ఉండేది. ఎవరికి వారు “అమ్మ” కు తామెంతో ప్రీతిపాత్రులుగా భావించి, ఆనందించేవారు.
చిన్నతనంనుంచీ “అమ్మ”కు కులభేదం కానీ, గుణభేదం కానీ లేవు. స్వతంత్ర మనః ప్రవృత్తి కల తల్లి కనుకనే పసిప్రాయంలోనే పాకీదాని పసిబిడ్డను ఆపదనుంచి రక్షించి, తన చంక కెత్తుకున్నది “అమ్మ”. ఆ తరువాత కాలంలో “అమ్మ” మనకు చెప్పిన మాట “సర్వ సమ్మతమే నా మతం” అని. అందువల్లనే మతాతీతంగా అందరినీ తన బిడ్డలుగా ప్రేమించింది. అంతేకాదు. నాస్తికుణ్ణికూడా “వాడూ నా బిడ్డేగా” అని ఆదరించింది. తనను విమర్శించిన వాళ్ళకూ, దూషించిన వాళ్ళకూ కూడా తన తల్లి ప్రేమ నందించిన మనస్విని మన “అమ్మ”.
“అమ్మ” జీవిత మహెూదధిలోని ఎన్నో సంఘటనలు ఆ తల్లిని ‘మనస్విని’ గా మనకు ప్రత్యక్షం చేస్తాయి.
మంత్రాయిని ఆదరించినా, రహికి తన ప్రేమ సందించినా, తాతా మనవళ్ళకు సద్గతిని ప్రసాదించినా. అంకదాసు, మస్తామలను అనుగ్రహించినా, గుడ్డి తల్లీ, పిల్లలకు ధన సహాయం చేసినా, టిక్కెట్టు లేని అనాధ స్త్రీకి తన టికెట్టు నివ్వటమే కాక, తన చేతి గాజును కూడా ఇచ్చి, కాపాడినా.. ఇలాంటి సన్నివేశాలు “అమ్మ” లోని స్వతంత్ర మసః ప్రవృత్తికి మచ్చు తుసుకలు.
ఇలా ఎంతమంది బిడ్డలనో తన అమృతహృదయంతో ఆడుకుని, తన ప్రేమామృతధారలతో తనియింప చేసిన మన “అమ్మ”…” మనస్విని: అరిషద్వర్గాలతో కలుషితమైన మన మనస్సులను మంచిగుణాలవైపు మరలించగల ‘మనస్విని’ అయిన “అమ్మ” ను దర్శించటమే మహద్భాగ్యం.
అర్కపురిలోని అందరింటిలో ‘మనస్సిని’ గా కొలుపుతీరిన మాతృశ్రీ అనసూయా మహాదేవిని జన్మదిన శుభవేళలో మనసారా స్మరించి, భజించి, తరించుదాం.
జయహో మాతా….