(గత సంచిక తరువాయి)
- రహి
- అప్పగింత
సాయంకాలం ఆరు గంటలకు వేడుక ప్రారంభమయింది.
అమ్మమ్మ మనసులో- ‘ఇదే నా చివరి వేడుక’ అని తోచింది. ‘ఇదేమిటి? ఇట్లా అనిపిస్తున్నది?’ అని అనుకుంటూ ఉండగా.
‘ఔను, నీవు చూడగల చివరి వేడుక ఇదే’ అని వినిపించింది.
‘ఎవరి మాటలు?’ – అని చుట్టూ చూస్తే పేరంటాళ్ళ సందడే గానీ మరేమీ కనుపించలేదు; మళ్ళీ ఏమీ
వినిపించనూ లేదు.
అంతలో అమ్మమ్మ చెల్లెలు ‘సౌభాగ్యమ్మగారు’ నంబూరు నుండి వచ్చి అమ్మను ఎత్తుకుని అమ్మమ్మను కుర్చీలో కూర్చొనబెట్టి అమ్మమ్మ చేతిలో అమ్మను పెట్టింది.
భజంత్రీలు సన్నాయి వాయిస్తూనే లోపలకు వచ్చారు. కొంతకాలం కృతులు వాయించిన పిమ్మట నాగస్వరం వేయటం ప్రారంభించారు. అదే సమయంలో పాములవాడు బిక్షాటనకు వచ్చి పాముల నాడిస్తున్నాడు. అమ్మమ్మ. ఒడిలో వున్న అమ్మ తల పాముపడగలాగ అడుతున్నది. ఆ కదలిక పాట తెలిసిన వారు తృప్తిగా తలవూపుతూ వున్నట్లు ఉన్నది. అమ్మమ్మ మాత్రం ఆ వూపు జబ్బు లక్షణమని బాధపడ్డది.
బారసాలనాడు వచ్చిన బంధువులందరూ ఆనాడు కూడా ఉన్నారు. బొమ్మకూడా వచ్చింది. అందరి మనస్సుల్లోనూ కారణం తెలియకుండానే సముద్రపు పోటులాగా ఒక దుఃఖపు కెరటం పెల్లుబికింది. అయిదు నిమిషాల అనంతరం దానంతట అదే అంతరించి పోయింది కూడ.
బామ్మ అమ్మచేతికి చలిమిడి ముద్దను యిచ్చి మొదటి ముద్దను తానే తీసుకున్నది. రెండవముద్ద అమ్మ అమ్మమ్మగారైన చంద్రమౌళి జానకమ్మ గారికి యిచ్చింది. ఆ ముద్ద అమ్మయే స్వయంగా చేతితో తీసుకుని యిచ్చింది. ఆ అద్భుతం అమ్మమ్మ మాత్రమే గమనించింది. ఇంత చిన్న పిల్లకు ఎట్లా సాధ్యం అయిందీ… అని విస్తుపోతూ మూడవసారి ఏమి చేస్తుందా అని పరిశీలించింది. అసారి చేతికి అందిస్తేనే యిచ్చింది. అ ముద్దను అమ్మ సౌభాగ్యమ్మగారికి యిచ్చింది. నాలుగవ ముద్దను వెంకట సుబ్బమ్మగారికి యిచ్చింది. అయిదవ ముద్దను గంగరాజు జానకమ్మగారికి యిచ్చింది.
అమ్మకు హారతి యిచ్చి అక్షతలు వేసి ఎఱ్ఱనీళ్ళు తీసి లోపలకు తీసుకువెళ్ళారు. తక్కిన వారందరకూ బొమ్మా, అమ్మమ్మా వేడుకలు జరిపారు. పేరంటం పూర్తి అయింది. ముత్తయిదువులు యిళ్ళకు వెళ్ళారు.
ఆ రాత్రి ఏడున్నరకు గొల్లనాగమ్మను పిలిచి-
‘ఈ రోజు మంచిది. పండు వెన్నెల. నిండు తిథి. అమ్మాయిని యింటికి తీసుకువెళ్ళు. రోజూ రెండుసార్లు తీసుకువచ్చి చూపించి పోతూ వుండు’
అని చెప్పి తాతమ్మ అమ్మను నాగమ్మ ఒడిలో పెట్టింది.
ఆ క్షణంలో దుఃఖధారంతో తాతమ్మ సర్వావయవాలూ కంపించినా, అంతఃకరణం శోకసాగరమే అయినా
కుడికన్ను వెంట ఒకే ఒక్క అశ్రుకణం జారి అమ్మ భ్రూకుటిలో పడ్డది.
ఆ బిందువులో – అప్పుడే అవతరించిన కృష్ణుని వసుదేవుడు తన బొమ్మున కడ్డంగా పట్టుకుని ఆ నడిరేయి కాటుక కురిసే చీకటిలో వ్రేపల్లెకు ప్రయాణం చేస్తున్న పురాణ సంఘటన దృశ్యమై అంతలోనే అదృశ్యమయింది. ఆ క్షణానికి ఆ దృశ్యానికి సమన్వయం కుదుర్చుకోలేక ఏమీ అర్ధంగాక తాతమ్మ అయోమయమై అమ్మవంక చూచింది.
అమ్మను తన ఒడిలో పెట్టగానే కోటి కొండలు ఒకేసారి తనమీద పడ్డట్లయి అంతలోనే జొన్నబెండులాగా అతి తేలిక అనిపించగా నాగమ్మ ‘ఇదేమిటి?’ అనుకుంటూ అమ్మవంక చూచింది.
అమ్మ ఆ రెండు నల్లగుడ్లనూ రెండు కంటిచివరలకూ పోనిచ్చి రెప్ప వేయకుండా యిద్దరనూ చూస్తూ ఉన్నది.
ఆ చూపు మరీ విచిత్రమనిపించి వారి దృష్టి అట్లా నిలబడిపోయిన క్షణంలో అమ్మ రెండు కళ్ళల్లోనూ నల్లగుడ్లు మామూలు స్థానాల్లోకి వచ్చాయి, ఏమీ తెలియనట్టు అమాయకంగా అతి నిర్మలంగా, నిర్లిప్తంగా శూన్యంలో చూస్తూ ఉన్నట్లున్నది.
వేడుక సమయంలో అమ్మకు నల్లగాజులు వేయించారు. బంధువులు ‘గొల్లగాజులా?’- అని హేళనచేయగా -‘గొల్లయింటికే పోతున్నదిగా అని అమ్మమ్మ విషాదస్వరంతో సమాధాన మిచ్చింది.
నాగమ్మ పెట్రోమాక్సులైటుతో బంధువులతో సంతోషంగా అమ్మను యింటికి తీసుకు వెళ్ళింది.
ఇంటి ముందుకు పోగానే పెద్ద త్రాను ఆడుకుంటూ అమ్మను ఎత్తుకుని ఉన్న నాగమ్మ ముందుకు వచ్చి పడగను ముందుకు వంచి సాష్టాంగ నమస్కారం చేసినట్లుగా పడుకున్నది.
ఇరుగూ పొరుగూ కొట్టటానికి కఱ్ఱలతో రాగా తళుక్కున మెరసి పాము అదృశ్యమయింది.
పాము తప్పించుకు పోయిందనీ, మంత్రకట్టు పాము అనీ, యిది ఏదో కొత్తరకం పాము అనీ తలా ఒక రకంగా భావించారు.
అమ్మను లోపలకు తీసుకువెళ్ళి మంచంమీద పడుకోబెట్టారు. అమ్మ ఎడవటం ప్రారంభించింది.
అంతలో నాగమ్మ యింటి కెదురుగా ఉన్న నాకలి లక్ష్మయ్య ఉయ్యాల మంచం తెచ్చి యిచ్చి-‘ఈ మంచంమీద చాలా మంది పడుకున్నారు. చలవ కలిగింది… అని చెప్పి దూలానికి కట్టాడు. అమ్మను అందులో పడుకోపెట్టారు. అయినా ఏడుపు మానలేదు.
అందులో నుండి తీసి మెత్తగా పక్కవేసి మళ్ళీ మంచంమీద పడుకో పెట్టారు. ఏడుపు ఎక్కువయింది.
నాగమ్మకు విసుగుపుట్టి వాకిట్లో గంగరావి చెట్టుకు తన చిరిగిపోయిన నీలిరంగు చీరను కట్టి దానిలో పడుకోబెట్టింది. వెంటనే ఏడుపు మాని అమ్మ నిద్రపోయింది.
‘ఇన్నింట్లోకి నా చిరిగిపోయిన కోకే సుఖంగా ఉందా అమ్మా’ అని నాగమ్మ తనలో తాను మురిసి పోయింది.
ఔను, మహా విచిత్రం – సర్వ ఐశ్వర్యాలకు అధిపతి అయిన పరమేశ్వరునికి పరమదరిద్రులంటేనే ప్రేమ ఎక్కువ!?
- (సశేషం)