(కీ.శే. రాజుపాలెం రామచంద్రరావుగారు తొలిరోజుల్లో అమ్మను దర్శించుకొని దివ్యాను భూతులు పొందిన ప్రముఖులలో ఒకరు. వారు జిల్లెళ్ళమూడి అమ్మ దర్శనార్ధమై వచ్చిన ప్రతిసారి అమ్మ వాక్కులను అక్షరం పోకుండా ఎంతో భక్తితో శ్రద్ధతో వ్రాసుకుని తిరిగి వారి ఇంటికి వెళ్లిన తరువాత డైరీ రూపంలో ఈ వాక్కులను తమ అవగాహన ననుసరించి వ్యాసంగా వ్రాసుకునేవారు. అట్లాంటి వానిలో లభ్యమైన వాటిని కొన్ని వారి కుమారుడు రాజుపాలెం శేషగిరిరావుగారు అందించగా సమయానుసారము వాటిని ప్రచురిస్తున్నాము – ఎడిటర్).
నారీ జీవితపు సార్థకత – తన జీవితముచే, పురుషుని బంధించుట వలన సఫల మగును. అతని ముక్తునిగా నొనరించుట ఆమె జీవితపు సార్థకత. ఈ సృష్టియందు గల ప్రత్యణువు దేవతా స్వరూపమే గావున ఈ త్రిలోక జనని మనలనే రూపమున ఆకర్షించిన, ఆ రూపముననే పూజింపు చున్నాము. కాలము, నియతి, రాగము, విద్య. కళ, ఇవి మాయ యొక్క ఉరులు. తుదకివి అన్నియు సత్యములే యును. అంతయు ‘అంఆ’ లీల,
పరమశివు నుండి ‘శివుడు, శక్తి’ యను రెండు తత్వములు వెలువడెనట. శివుడు ‘నిషేధ’ రూపమైన, శక్తి విధిరూపము అనవచ్చును. ఈ రెండు రూపముల ప్రస్పంద, విస్పందనములనే జగత్తు ఆభాసించుచున్నది. పిండమునందే శివతత్వ ప్రాధాన్యము పురుషుడుగను, శక్తి తత్వ ప్రాధాన్యము ‘స్త్రీ’గను బహిర్గతమై భాసించు (జన్మించు) చున్నది. ఈ గర్భస్థమైన మాంసపిండము మాత్రము స్త్రీగాదు. పురుషుడుగాదు. అట్టి పిండము చైతన్య ప్రవేశమునకు పూర్వము జడము. జన్మించిన దాది. ఈ రెంటి సంధానము నెరుగుటయే సాధనాక్రమము.
విధిరూప తత్వమున తన సర్వస్వము ధారవోసి, త్యాగము చేసిన ఆత్మ ర సమర్పణ భావ మెచట ప్రాధాన్యముగ నుండునో అదియే నారీ తత్వము. సుఖ దుఃఖములనెడి సహస్ర ధారలతో, ఆధారమైన వృక్షము నుండి, తన్ను తాను పడవైచు. కొను ద్రాక్ష తీగవలె తన సర్వస్వము నర్పించి, ఇతరుల సంతృప్తి చేయు భావమే ఎచట ప్రబలముగా నుండునో అదియే సాంకేతిక భాషలో నారీ తత్వము.
ఎండిపోయి, మోడుగా, నిలువ బడిన వృక్షమును ‘కల్పవల్లి’ అను తీగె అల్లుకొనిన, ఆ మ్రోడు తిరిగి యధారీతిగా చిగిర్చి ఫలపుష్ప సహితమగు ననెడిది, నానుడి. ఇట్టి కల్పవల్లి వృక్షమును పునర్జీవితుని జేసి, వాని కోర్కెల దీర్చ గల్గి యుంటయే కల్పవల్లి లక్షణము. ఇంతియేగాక, తనకు వృక్షమునకు గల అవినాభావ సంబంధముచే, వాని పునర్జీవితుని చేయుటయేగాక చిరంజీవుని సహితము చేయగల్గి యుంటచే ‘అమృతవల్లి’ అని పిలువబడును. అట్టిచో తనకుగాను స్వీయోపయోగముగా చేసుకొనవలసినది చేయతగినది, లేనందున, తానానంద స్వరూపమగుటయేగాక, ఆతని సహిత మానంద స్వరూపుడిగా చేయ ‘గల్గుట ‘ఆనందవల్లి’ అని పిలువ బడును. ” మరియొకరీతి సమన్వయ పరతురు. దీనినే యోగ సాంప్రదాయకులు
ఇట్టి విధిరూపము ఆనంద భోగములననుభవింప (జన్మింపదు) అవతరింపదు. ఆనందము విరివిగా పంచుటకై ఆవిర్భవించును. వీనిని బట్టి నారీతత్వమన లింగ భేదము లేని ఒకానొక స్థితి. గోపికా గీతలందలి గోపికలను ఈ తత్వమునకు గాని, అన్వేషణ యందలి వేణువునకు భేదమిసుమంతయును లేదు. క్రీస్తు, బుద్ధదేవుల జీవితమే ఈ తత్వము. (Sacrifice, surrender & compassion) ఇట్టివే అవతారపురుషులు, ప్రవక్తలు అవతరించి ‘నొనర్చినవి.
ఇట్టి వారలలో ఏ ఒక్కరైనను, ఏ ఒక్కటియైనను, పరశ్రేయస్సునకుగాక, స్వలాభాపేక్ష కొనరించినవారు గలరా? కలవా? అట్టివారు సాక్షీమాత్రపు చిద్రూపులుగా వారొనరించిన ప్రతిదియు, తామితరులకు పంచుటకొరకే గదా! ఇట్టి ప్రక్రియకే జీవన్ముక్తత్వమనిపేరు. ఇట్టి ఫలాపేక్ష రహితస్థితికే, ఇన్ని యుగముల నుండి ఎందరెందరో, ఎచ్చటెచ్చటనో చేయు పారమార్థిక విచారణ, సాధన మొదలైనవి.
ఈ నారీ తత్వ మహాత్మ్యముచే ‘సీత’ అగ్ని జొచ్చియు కసు గందలేదు. అరుంధతి సామేనుతో వశిష్ఠుల ననుసరించినది. అనసూయామతల్లి ఇనుప శనగల నుడికింప గల్గి, త్రిమూర్తుల సహితము పసి బాలుర జేయగల్గినది. సుమతి తన భర్త కేశికుని పునర్జీవులు నొనరించు కొనుటయే గాక, సూర్యోదయము సహితము గాకుండులాగున శపింప గల్గిరి. అట్టి యెడ మరి యొక పతివ్రతామతల్లియు అనసూయయే ప్రతిశాపమిడి భర్తృ ప్రాణముల నొసంగగల్గినది.
( రాగ, ద్వేషముల పారద్రోలుటయే ఈ అనసూయా తత్వము)
ఈ సూత్రము (మంగళ) ఆ సూత్రమును హిరణ్య గర్భత్వమును ప్రకృతి, అంతర్భూతముగానుండు, పరమాత్మను దెల్పినది.
- “తల్లి యన తొలి అనుకుంటా”
ఆదిలో నిరాకారుడు, నిరంజనుడు, నిర్వికారుడు అగు తానే ఉన్నాడు. ఇచట ఆది, అంతములు లేవు. స్పందనము లేదు. పరమాత్మ తన యందే ఇమిడి యుండెను. (Unknown depths of his own self) తనకైతాను, అకారణమై కారణమై, బహిర్గతమగును. బ్రహ్మన్ అగోచరమైన దానిని గుర్తునకు తెచ్చును. (Brings into manifestation) వృక్షములో విత్తనముండు రీతి, చెట్టులో నీడ ఉండురీతి, ఆకాశములో శూన్యమున్నట్లు, ఆ శూన్యములో అనేక రూపములున్నట్లు, ఇట్లు నిర్గుణాతీతము నుండి, నిర్గుణమును బహిర్గత మొనర్చును. ఈ నిరాకారము నుండి, సాకారము విస్తరిల్లును. ఇట్లు బ్రహ్మన్, జీవునిలోను, జీవుడు బ్రహ్మన్నను ఉందురు. వీరనంతము నుండి, అంతమువరకు, ఎల్లప్పుడు వేర్వేరుగను, ఏకముగను ఉందురు.
(దేహో దేవాలయ ప్రోక్తో, దేవో జీవత్సనాతనః)
కావున అతడే బ్రహ్మము, జీవుడు, మాయ అగుదురు. అతడే ప్రాణము. అక్షరము, తదర్ధము అగుట. అతడే నానాత్వరూపము. అనంతమైన ఆకాశము అతడే. అనంతమగు వాని కంతముగా గోచరించుట అంతము. అనంతమగు దానికతీతుడునగుట! (Beyond) ఉండు సత్యస్వరూపుడు (Pure being) పరమాత్మ, ఆత్మయందును, పరమాత్మయందు, బిందువును ఉంచును గాన, ఈ బిందువులో ప్రతిబింబ దర్శనమగు నందురు.
- తామసాహంకార కార్యమైన మనస్సునందు, పృధివ్యాది పంచభూతలయము, 2. ఆ వృత్తి విషయత్వాధికమైన మనస్సును బుద్ధియందు, చిత్తమును క్షేత్రజ్ఞుని యందు, క్షేత్రజ్ఞుని పరమాత్మ యందు, పరమాత్ముని తుర్యమందు, తుర్యమును తురీయాతీత మందు, అనామయము (శివస్థానములో) లయింపవలె నందురు. దీనినే ప్రణవములోని అ, ఉ, మ యే గాక పైన గల రేఫ బిందువు యగు నందురు. గోచరింపదనుట) అంతగా సర్వము ఆత్మ స్వరూపముగా
పరమాత్మయగు విశ్వచైతన్యము, పరిణామములకు లోబడక దేశకాలా తీతమగు అనంతముగా నుండునట. కాన తాను విశ్వములో ఎచటలేని, ఏకేంద్రము నుండి గాని, అనంతమగు కాలములో ఏకాలము నందైనను, తన సృష్టి నైపుణ్యముగాని, పరిణామముగాని వెడలింప సమర్ధమై యుండునట. సృష్టి పరిణామము అను రెండున్నూ ఆది విధానములోనివే గావున, సృష్టి యను దానికి మొదలని గాని, తుది యనిగాని ఉండ నేరవట. భగవంతుడెంత అనాదియో, సృష్టియు అంత అనాదియే అని తెలియు చున్నది.
జ్ఞానమయుడు, తేజోమయమగు శివస్వరూపమును, శక్తితత్వము ఆవిర్భవించిన తరి, సృష్టిసాగింప నించు ప్రధమ స్పందన వల్ల (విచికీర్ష) బిందువేర్పడును. ఆ బిందువు వ్యాకోచము చెంది బి నాద బీజముల గునట. అప్పటికి బిందువు శక్తి అనియు, బీజము శివుడనియు అందురు. (Stimulation & Stimulated) నాదమును ఈ రెంటి సంబంధ సమన్వయములు నగునట.
ఈ బిందువు భేదింపబడి నపుడు, ధ్వని ఉత్పన్న మగునట. కావున సర్వశబ్దములు దీనియందే గలవు. కావున ఈ శబ్దము ఆకాశతత్వమే. దీనంగల వాయు సంచలనమే గాలిగాను, క్రమతః సృష్టిక్రమ మయ్యెనందురు. ప్రస్తుత ముదాహరణగా భౌతిక శాస్త్రాను సారము బిందువు Quantum అయిన నాదము (Wave System) పోల్చవచ్చునట.
ఈ ప్రపంచములో సహితము ఏ రెండు కలసిననేగాని, అనుభవము నొసంగ నేరవు గాన, చిత్తు సహితము, సత్తు కలసిననే పర్యవసానమగు ఆనందము నొసంగ నేరవు. కావున ద్వంద్వములు తప్పని సరి యగుటయు. వీనివెనుక (సమన్వయమునగల) ఏకత్వమే ఆనంద స్వరూప మగుటయు తెలియునది.
ఇట్లే ప్రథమమున గల స్పందనములో సహితము స్ఫురత్ X సంకుచిత అను ప్రస్పంద, విస్పందనములగు ద్వంద్వము లుండిననేగాని, ఈ ద్వందాతీత స్థితి ననుభవించుటకు వలను పడమి, పరమాత్మాను భవమునకు సహితము విచికీర్షయను ఆది సంకల్పరూపమగు ‘తొలి’ సృష్టి కర్తృత్వాధారమునైన. ‘తల్లి’ యగు ననుట విదితము.